Milli Eğitim Bakanı Türkiye’de uygulanan laiklik anlayışının doğru olmadığını söyledi.
Gerçekte ise laikliğin çizgileri nettir. Laiklik veya Laisizm, genel olarak “Din ve devlet işlerinin ayrılması” olarak anlaşılır. Devlet yönetiminde herhangi bir dinin referans alınmaması gerekir. Devletin dinler karşısında tarafsız olması gerekir. Din ve devlet işlerinin ayrı çizgide tutulması gerekir. Ak parti iktidarına kadar Laiklik anlayışı bu çizgide olmuştur.
1942 yılında ilk baskısı yapılan “Din ve Laiklik” kitabında Ali Fuat Başgil, Laik devlet anlayışını ‘’Laik Hukuk deyince, bundan dini olmayan, esaslarını dinden almayan hukuk, Laik devlet denilince de, dini akide ve esaslara dayanmayan devlet anlamak lazım gelir ‘’ şeklinde tarif etmiştir.
Eski çağlardan beri, hangisi olursa olsun, dinler rühanı dünya yanında aynı zamanda devlet yönetiminde de etkili oluyordu. Din adamları dini kullanarak devlet yönetimine entrikalar yapıyor ve padişaha, krala ve yönetime müdahale ediyorlardı.
Laikliğin temel felsefesi, 16.yüzyılda İtalya’da başlayan Rönesans ve reform hareketleri ile oluştu. Sanatta ve edebiyatta kilisenin hakimiyetinden kurtularak, antik roma ve Yunan düşüncesi ile realiteye yöneldi. Aksi halde Ortaçağ zihniyeti ve topluma din baskısı devam etseydi, Avrupa ülkeleri kalkınabilir miydi?
Protestanlığın kurucusu Martin Luther’in gerekçelerinden birisi de eğitimin bağnaz olmaktan çıkarılması ve laikleştirme hedefi olmuştur. Luther, eğitimin yararlarını söylerken “iyi okullar hayattaki tüm doğru davranışların çiçek açtığı bir ağaçtır ve ağaçların çürümesi durumunda dinde ve tüm sanat kollarında körelme kaçınılmazdır” demiştir.
Türkiye de eğitimde ideolojik çizgide eğitimin ilk meyveleri, imam -hatip okullarının ihtiyaçtan fazla açılması ile olmuştur. 1980 darbesinde Kenan Evren döneminde başlamıştır. Bugün siyasi iktidar herkesi İmam- hatipli olmaya zorluyor. Çünkü ilk günden beri milli eğitimi ideolojik bir düzende kurmak istiyor.
Siyasi iktidar, herkesi İmam Hatip Liseleri’ne yönlendirmek istiyor ve birçok bakan da bundan övgüyle bahsediyor. Oysa Diyanet İşleri’nin 2017-2021 stratejik planında, tehditler arasında “ilahiyat ve İmam-Hatip Lisesi mezunu sayısının kontrolsüz, plansız artışı ve mezunların nitelik sorununun bulunması’’ da bir madde olarak yer alıyor. Bütün bunlar, gençlerin siyasi olarak istismarı demektir. Bir toplumun gençlerinin siyasette kullanılması, ideolojide kullanılması, ülke geleceği için risk oluşturuyor.
Kaldı ki; ister din amaçlı olsun ister sosyoekonomik çizgide olsun, İdeolojik eğitimin ülkeleri nereye taşıdığını, dün Sovyetlerde gördük, bu gün Afganistan ve İran’da görüyoruz.
Osmanlının son dönemlerinde din eğitimi yaygınlaştı ve yoğunlaştı. Osmanlı Askeri Mektepler Nezareti (bakanlık) nin siyaseti, ‘’Devlet-i Aliye’nin bekası için en hazır araç yani ordu dini eğitim için bir odak haline geldi. ‘’ (kaynak Cüneyt Akman)
Şeyhülislam aynı doğrultuda, ‘’dinin temelini sağlamlaştırmak için sorun kaynağında halledilmelidir‘’ diyor ve eğitim siteminde baştan sona din esaslı bir düzenleme yapıyordu.
Öte yandan Türkiye de tüm eğitim sistemi, 1990‘lı yıllardan başlayarak hızlı bir şekilde siyasi islamın ayağı gülen cemaatinin taassubunda kaldı. Bu nedenle eğitim kalitesinde hızlı bir düşüş yaşandı.
Bu düşüşü Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü (OECD) tarafından 3 yılda bir düzenlenen ve 15 yaş grubundaki öğrencilerin bilgi ve becerilerini değerlendiren PISA testinin sonuçlarında görüyoruz.
Kalkınmanın önemli şifrelerinden birisi de insan gücü potansiyelini etkin kullanmaktır. Bunu da ancak, laik ve çağdaş eğitimle sağlayabiliriz.
Yayınlama 19 Kasım 2024
Yayın Köşe Yazıları, Son Köşe Yazıları, vitrin, vitrin2, Yeni Çağ
