Yazar: Dr. Alper Akçam

Tıp öğrenciliğimle birlikte sosyal ve siyasal yaşamın da içine boylu boyunca girmiş oldum. Benim tıbbiye yıllarımda en çok saygı duyduğum insanlar “Askeri Tıbbiyeli” abilerim idi. Onlar sözün tüm anlamlarıyla bize abilik yaptılar… Koruyucumuz, yol göstericimiz…

Camilerde “Din elden gidiyor” haykırmasıyla toplanıp 6. Filo’ya karşı gösteri yapan devrimci gençlerin ve işçilerin üstüne saldırılan16 Şubat 1969’un Kanlı Pazarı’ndan, yine benzer bir çağrıyla 1978 yılında ana karnında bebeklerin baltayla parçalandığı, kınalı saçları örüklü…

O fakir çocukların, o kavruk Anadolu yiğitlerinin ateşiyle aydınlandı bu bahtsız topraklar. Onların yaşamımıza kattıklarıyla söyleyen dilimiz dinlenen dilimiz oldu; üreten elimiz saygı duyulan ele dönüştü… Türkülerimiz kanatlandı; harmanlarımız bereketlendi… Fotoğrafta tertemiz bir insanlık; dupduru…

En olmadık yerde çalar telefonunuz… Banyoda, tuvalette, sıkışık bir trafikten kurtulmaya çalışırken, tam da bütün varlığınızla bir konuya yoğunlaşmış, bir problemi çözmeye uğraşırken… “(………) adına ulaşım sağlıyorum!” Yılışık, her tarafından su sızan bir ses… “Hay…

Kırıkkale’de mahalle arkadaşımdı. Kırıkkale Lisesi orta kısımda sıra arkadaşım oldu. Delidoluydu, hakyemezdi, isyankârdı… Kafasına koyduğunu yapardı. Adını “Coni” diye anımsadığım ABD’li bir “barış gönüllüsü”nün (başka şeylerin gönüllüleri olduğu çok geçmeden çıkacaktır ortaya) öğretmeni olduğu İngilizce…

ARDAHAN’DA STADYUMUN KİRİ… Geçtiğimiz hafta memleketim Ardahan’daydım… Orada beş gece kaldım… Dün sabah Ankara’da kahvaltı yaparken Ardahan’ı düşündüm… Masamda Ölçek Köyü’nden komşumuz Tütiye’nin yaptığı, dünya sıralamasında en başta gelmesi gereken çeçil peyniri, yine memleketimden gelmiş…

“On altı yıl askerlik yapan, Birinci Dünya Savaşı’nın, Kurtuluş Savaşı’nın tüm cephelerinde tetik çeken ve yaralı olarak köye dönünce topraksız, işsiz, ekmeksiz kalan bir köylünün oğluyum. Çocukluğum onu dinleyerek geçti. 1938’de Köy Öğretmen Okulu (sonradan…

68 kuşağının yurt ve insan sevgisi dolu gür sesiydi… Sonraki kuşaklara da çok sesli müzikle Anadolu göçer-kandaş toplum geleneği türkülerinin sentezini sağlayan bir “özgün” yol bıraktı… Büyük olasılıkla yetim kalmış bir Ermeni çocuğuydu… Bir kere…

Merhaba Bursa, Bu sana senden yazdığım ilk ve son mektup olacak. Göçebe ruhumu hayata bağlayan varlık ve inanç parçaları bir bir koptukça yerlerinden, ben, içimden akıp gelen karşı konulmaz bir güçle sürükleniyorum köklerimi bulabileceğimi sandığım…

Sanırım ortaokul Türkçe kitaplarımızın birinde “Bakmak ve Görmek” adlı bir okuma parçası vardı. Bu iki eylem ve etkinlik arasındaki farkı anlatırdı. Kanımca düşünce soyutlamanın, tanımlamaları kavramlara dönüştürmenin, akıl yürütmenin ne olduğuna ilişkin çok önemli ipuçları…